قسمت هاي زيبايي از كتاب

آدم مي تواند به هر چيزي ، اگر تنها چيزي است كه دارد ، افتخار كند . هر قدر تهيدست تر باشد ، بيشتر لازم مي شود به آنچه دارد ببالد .

 طي سال هاي خشك مردم سال هاي پربار و مساعد را از ياد مي بردند و در سال هاي بعد ، وقتي باران به فراواني مي باريد ، خشك سالي را . هميشه اين طور بوده است .

 وقتي كودكي براي اولين بار بزرگ تر ها را به همان شكلي كه هستند مي بيند ، وقتي براي اولين بار به ذهنش خطور مي كند كه بزرگ ترها از ذكاوت خارق العاده اي برخوردار نيستند ، قضاوت هاشان و جمله هاشان هميشه صحيح نيست ، دنياي كودكانه اش فرو مي ريزد و هرج و مرجي وحشتناك جاي آن را مي گيرد . بت ها در هم مي شكنند و امنيت از بين مي رود و موقعي كه بتي فرو مي افتد ، نيمه شكسته نيم ماند ، تماما خرد مي شود و در بستري از كثافت فرو مي رود .

 حتي اگر آدم هرچه را كه دراد دور بريزد ، باز گناه هاي كوچكي براي عذاب دادن خود نگه مي دارد . اين ها اخرين چيزهايي است كه ما رها مي كنيم .

 هيچ كس به آن نياز ندارد . نصيحت يك هديه است .

 دوست داشته شدن خيلي خوب است ، حتي اگر دير شده باشد .